Fred

Achteraf realiseer ik me, dat ik gekozen heb voor de studie rechten omdat ik niet goed tegen onrechtwaardigheid kan. Als iemand problemen heeft buiten zijn schuld moet er iemand zijn die hem ondersteunt. En dus ging ik voor de ultieme rechtvaardigheid: ik. werd advocaat.

Nadat ik de studie had afgemaakt en drie jaar onder de vleugels (lees zitten op een kantoor) van een advocaat moest werken, ging in mijn eerste jaar daar de zittende advocaat op vakantie. Ik bleef dus met de secretaresse achter en nam even door wat er binnen kwam op zijn naam en vroeg daarvoor aanhouding aan.

Tot er een spoedzaak binnenkwam. De secretaresse belde hem (GSM’s waren er nog niet echt) en vroeg wat er moest gebeuren. “Laat die kleine het maar doen”, meldde hij vanaf een zonnig eiland. En dus pakte ik mijn splinternieuwe toga en las het dossier met spoed door. Het bleek een procedure te zijn van een nieuw taxi-bedrijf tegen het bestaande Amsterdamse bedrijf. De Amsterdammers waren vertegenwoordigd door twee zwaar gewichten, en ik alleen door mij zelf. Bij aankomst in de rechtbank bleek deze vol te zitten met iedere zich zelf respecterende verslaggever in Nederland. Enfin, we hadden een paar zittingen en mijn cliënt ging meer dan tevreden naar huis. Ik had het dus goed gedaan, en vanaf die dag kwamen de taxibedrijven als paddenstoelen uit de grond (sorry !)

Gevolg hiervan was dat iedere taxichauffeur met een probleem de volgende dag op de stoep stond, maar ik had daar geen zin in, ik deed familierecht en dat vond ik veel leuker (ook al was het inkomen veel lager hiervan).

Tot Fred kwam.

 

Fred had een bizar probleem. Hij had een taxi en was gedagvaard. Hij zou gebruik hebben gemaakt van een zogenaamde kilometeronderbreker. Dat betekende dat kilometers niet werden geteld en dus het inkomen deels zwart was. De belastingen hielden dus niet van Fred.

En zij hadden bewijs dat Fred zich hieraan schuldig had gemaakt.

Fred legde het uit: hij had geen kilometeronderbreker nu of eerder. Hij zou zoiets nooit doen.

Maar de garage waar alle taxi’s werden onderhouden was bezocht door de politie en daar was een aantekenboekje gevonden met een soort code erin. Daaruit was te lezen (het was een simpele code van simpele mensen) welke taxi’s een kilometeronderbreker geplaatst hadden gekregen (zo las de politie het) en dus een strafbaar feit hadden gepleegd.
Volgens de politie was dat ook het geval voor de taxi van Fred.

Fred bezwoer mij dat hij de garage wel kende, maar dat zijn taxi erin stond omdat hij daar onderhoud had laten doen. Hij had nooit , nooit, nooit een kilometeronderbreker aan laten brengen. Oké, op naar de rechtbank. Maar de rechter vond dit te kort door de bocht. Er moest tegenbewijs komen. Breng de taxi langs. Oei, dat kon niet, Fred had inmiddels een andere auto en de betreffende taxi was verkocht. De rechtbank gaf ons de opdracht de oude Mercedes op te duiken en te laten nakijken op eventuele sporen waaruit bleek dat er nu of eerder een kilometeronderbreker in had gezeten.

Na een maand kwam er een bericht van Fred dat hij de auto had getraceerd en naar de Mercedesdealer had gebracht. En ja, een paar weken later kwam er een rapport waaruit bleek dat er in de auto geen sporen waren dat er ooit een kilometeronderbreker was geplaatst.

De aangehouden zitting werd weer op de rol gezet en samen gingen we weer naar Haarlem.

De rechter kon niet anders, op grond van de bewijzen dan Fred vrijspraak verlenen.

Fred blij, ik blij.

De volgende dag bracht hij al het geld van de factuur met een bos bloemen langs op kantoor.

Bij de deur draaide hij zich om .” Heel erg bedankt. U begreep natuurlijk dat ik wel een kilometeronderbreker had”, en vertrok.

Ik stond als aan de grond genageld. Ik was advocaat geworden om de rechtvaardigheid, en nu blijkt dat een keurige betrouwbare man kan liegen of het gedrukt staat.

Daarna heb ik het woordje rechtvaardigheid geschrapt uit mijn juridische vocabulaire, maar tevens vervangen door: “vertrouw niemand, vooral geen cliënt”.

Jammer, want het eerdere gevoel dat je iets kan bijdragen is vervangen door:

het is een baan, meer niet.

 

Stichting Wetswinkel Almere
Fieke van Heeks