Een werknemer heeft voor zijn werk bij zijn werkgever gebruik gemaakt van het bedrijf van zijn vriendin om (transport)documenten aan te maken en deze voor echt te laten doorgaan. Nadat zijn werkgever hierachter komt krijgt de werknemer ontslag op staande voet. Werknemer start daarop een procedure bij de rechtbank Rotterdam (kamer voor kantonzaken) om het ontslag ongedaan te maken.

Tijdens deze procedure blijkt de werknemer het met de waarheid niet zo strikt te nemen, nauw betrokken te zijn bij het bedrijf van zijn vriendin en hij probeerde zijn handelingen en gedragingen te verdoezelen met valse documenten en een (valse?) getuigenverklaring. Hij heeft zich tevens voorgedaan als iemand anders en ook heeft hij een ander persoon geld aangeboden om een valse verklaring te ondertekenen zodat die verklaring als bewijs kon worden gebruikt in de procedure. Voor de kantonrechter is dit gedrag voldoende om het ontslag op staande voet te kunnen dragen en vaststaat dat dit ontslag terecht is.

Het mag duidelijk zijn dat de werknemer in deze casus ook strafbaar handelt door uitlokking van valsheid in geschrifte.

Een partij die op deze wijze tracht te procederen is onrechtmatig aan het handelen en dus moeten alle redelijke kosten voor het procederen van de werkgever worden vergoed.

Moraal van het verhaal: liegen tijdens een procedure kan consequenties hebben. In dit geval dienen de proceskosten van de tegenpartij (werkgever) vergoed te worden. (Geschat op € 15.000,00) Het ontslag op staande voet blijft in stand.

Mr. Gérard Koopal

Bron: Prg. 2023/345; ECLI: NL:RBROT:2023:9539

Een oud-student studeerde in 2008 af met een studieschuld bij de Dienst Uitvoering Onderwijs (“DUO”). De oud-student komt er nu, 15 jaar later, bij toeval achter dat hij destijds recht zou hebben gehad op verlenging van zijn prestatiebeurs. Zijn studieschuld zou dan lager zijn geweest.

Na afloop van zijn studie kreeg hij namelijk de diagnose ADHD. Dat verklaarde waarom hij moeite met studeren had en zo een flinke vertraging opliep. ADHD’ers hebben namelijk last van concentratieverlies.

In overleg met een studiedecaan van de universiteit heeft hij een verzoek bij DUO ingediend tot (gedeeltelijke) vergoeding. Het verzoek werd ondersteund door de decaan en ging vergezeld van een medische verklaring van een arts. DUO wees het verzoek af en gaf aan dat dit binnen 5 jaar na afstuderen had moeten gebeuren.

De oud-student is het niet eens met deze uitkomst en wil bezwaar aantekenen. De tekst van het bezwaar wordt ons voorgelegd.

De verjaringstermijn die DUO noemt blijkt intern beleid en is niet voor het publiek kenbaar. Het is ook wettelijk niet geregeld. Sterker, DUO heeft recent een voorstel bij het Ministerie voorgelegd om de verjaringstermijn wettelijk vast te leggen. Dat is echter nog niet gebeurd.

De oud-student weet van twee lotgenoten, die eenzelfde verzoek eerder hebben ingediend, dat zij gelijk hebben gekregen. Het bezwaarschrift werd onderbouwd met deze argumenten. Een verwijzing dus naar de vergelijkbare zaken, waarin positief is beslist en het ontbreken van een wettelijke grondslag voor de 5 jaar termijn.

DUO heeft hierop nu positief gereageerd. De oud-student zal (gedeeltelijk) worden gecompenseerd en krijgt dat bedrag teruggestort. De studieschuld was namelijk al afgelost.

 

Harry de Geest

Wetswinkel Almere

Voordat wij in 2020 trouwden heeft mijn man een schenking gehad van zijn ouders. Daarbij is bepaald dat die niet in een gemeenschap van goederen zou vallen. Kort daarna hebben we samen een huis gekocht, die deels is betaald van die schenking. We gaan nu scheiden en hij wil dat geld van de schenking terug. Maar we zijn toch in gemeenschap van goederen getrouwd?

 

Als je na 1 januari 2018 bent getrouwd, geldt een beperkte gemeenschap van goederen. Alles wat je hebt ingebracht blijft van jezelf. Tenzij je huwelijkse voorwaarden hebt gemaakt bij de notaris. Jullie hebben samen een woning ingebracht en dus is die van jullie samen. Dat de woning is deels is betaald door een schenking maakt daarvoor geen verschil. Dat zou hetzelfde zijn als een van jullie een groter deel van het aankoopbedrag zou hebben betaald. Bijvoorbeeld door verkoop van zijn of haar eigen woning of gebruik van spaargeld. Wil je dat anders, dan moet je huwelijkse voorwaarden maken. Maar in jullie geval is er sprake van een schenking onder uitsluitingsclausule en dat gaat vóór de regels van de gemeenschap van goederen, aldus het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden. Het gaat dus alleen om het bedrag van de schenking en niet om een groter aandeel in de woning of het bedrag met een inflatiecorrectie. Jouw man heeft dus recht op het bedrag van die schenking.

 

Ingrid Maste
Hillen van Tol
Advocaten Mediators

Met de moeder van ons kind heb ik afgesproken € 950 kinderalimentatie te betalen. Dit bedrag was toen door de moeder gevraagd en ik heb dat toegezegd omdat ik mij schuldig voelde over de scheiding. Maar het lukt mij niet meer om zoveel te blijven betalen. En ik vraag mij af of het niet teveel is. Want wat kost een kind nu eigenlijk? Hoe moet je dit berekenen?

 

Als je een alimentatieovereenkomst hebt gesloten, ben je verplicht die na te komen. Afhankelijk van het gezinsinkomen en het aantal minderjarige kinderen op het moment van uiteengaan, kost een kind tussen de € 150 (bij een gezinsinkomen van € 1.500 netto of minder) en € 870 (bij een gezinsinkomen van € 6.000 netto of meer). Een alimentatie van € 900 is dus meer dan jullie kind kost. Tabellen hiervoor staan op rechtspraak.nl. De tabellen gelden niet voor uitzonderingssituaties, bijvoorbeeld als jullie kind veel meer kost in verband met bijv. topsport. Bovendien moeten beide ouders in die kosten bijdragen. Het lijkt erop dat er een wanverhouding is tussen wat jullie hebben afgesproken en tot welk bedrag een rechter zou komen. Op zich is die wanverhouding geen reden om de alimentatieovereenkomst aan te passen, als dat bewust is gedaan. Bij het maken van de afspraak kan je namelijk een berekening maken en dan tóch nog een veel hoger bedrag afspreken. Kinderalimentatie moet namelijk (minimaal) voldoen aan de wettelijke maatstaven. Meer mag, minder niet. Maar bij jullie is er geen berekening gemaakt. In dat geval kan je de rechter vragen om een bedrag te laten vaststellen als jullie er samen niet uitkomen.

 

Ingrid Maste

Hillen van Tol
Advocaten Mediators

Wij zijn 35 jaar getrouwd en nu wordt het tijd om elkaar los te laten. Ik ben 56 jaar en heb altijd voor de (klein)kinderen gezorgd. En nu wil ik wel werken, maar het is lastig voor mij een baan te vinden. Ik hoorde dat ik maar 5 jaar alimentatie krijg omdat onze kinderen al groot zijn. Hoe moet ik het dan redden?

Je hebt recht op partneralimentatie gelijk aan de helft van de duur van jullie huwelijk, met een maximum van 5 jaar. Tenzij de kinderen jong zijn. Dan is het tot het jongste kind 12 jaar is als dat langer duurt dan 5 jaar. Ben je geboren vóór 1970 en ben je langer getrouwd dan 15 jaar én duurt het nog meer dan 10 jaar voordat je AOW krijgt, dan geldt een aparte regeling. Je hebt dan recht op tien jaar partneralimentatie. In jouw geval zou dat betekenen dat je tien jaar alimentatie kan krijgen en dat je daarna een heel jaar moet overbruggen tot je zelf AOW krijgt. Je zal jezelf wel moeten inspannen om eigen inkomen te krijgen. Maar als het echt niet lukt om een betaalde baan te krijgen, geldt er nog een hardheidsclausule. Je kan daar een beroep op doen als de alimentatietermijn bijna afloopt tot maximaal drie maanden nadat het is afgelopen. Je kan natuurlijk ook met je ex een convenant afsluiten waarin je de termijn oprekt totdat je zelf AOW krijgt en wellicht ook een deel van het pensioen. Dat scheelt jullie allebei een dure procedure bij de rechtbank.  De alimentatietermijn gaat pas in als de echtscheiding is ingeschreven in de registers van de burgerlijke stand. Overigens is er nóg een uitzonderging: als je 15 jaar of langer getrouwd bent geweest, jij ten hoogste 10 jaar jonger bent dan de AOW leeftijd, dan eindigt de alimentatie niet eerder voor je AOW leeftijd. Maar altijd geldt: de langste termijn geldt.

Ingrid Maste
Hillen van Tol
Advocaten Mediators